خواست تنهائیه ما را به رخ ما بکشد

روز اول گفته بودی ولی از تو نشنیدم

کاشکی تو آینه دیروز نقش فردا رو می دیدم

با تو عشق امد و گم شد هر چه بود زیر و زبر شد

لحظه هام خالی و خسته زندگی بیهوده تر شد

....

حرفای قشنگ بدرد نخور

دهانت را می بویند

مبادا گفته باشی دوستت دارم

دلت را می پویند

مبادا شعله ای در آن نهان باشد

روزگار غریبیست نازنین

و عشق را کنار تیرک راه وند تازیانه می زنند

....

خاطره یه عشق کهنه

عشق اولین تو بودی با تو من عشقو شناختم

ای تو عشق آخرینم رفتی و دردو شناختم

با تو من عشقو شناختم با تو من زندگی ساختم

از کسی گلایه ای نیست اگه باختم به تو باختم

....

مدینه فاضله

به دنبال کدامین قصه و افسانه می گردی

در این بیهوله رد پایی از یاران نمی یابی

چراغ شیخ شد خاموشو این افسانه روشن شد

که در شهر ددان میراثی از انسان نمی یابی

....

ماهیها عاشق می شوند

هیچ رحمی نه برادر به برادر دارد

هیچ شفقت را نه پدر را به پسر می بینم

دختران را همه در جنگ و جدل با مادر

پسران را همه بد خواه پدر می بینم

....

دریا....دل....ومن

دنیا همون بوده و هست حقارت از ما و منه

وگرنه پیش کائنات زمین مثل یه ارزنه

زمین بزرگ و باز نیست دنیای رمز و راز نیست

به هر طرف رو می کنم راه رهایی باز نیست

....

چشم اندازی در مه

ای که نزدیکی مث من به من اما خیلی دوری

خوب نگام کن تا ببینی چهره درد و صبوری

کاشکی می شد تا بدونی من برای تو چی هستم

از تو بیش از همه دنیا از خودم بیش از تو خستم

ببین که خستم غرور سنگم اما شکستم

کاشکی از عصای دستم یا که از پشت شکستم

تو بخونی تو بدونی از خودم بیش از تو خستم

ببین که خستم تنها غروره عصای دستم

....

سللانه

در این حریر خانگی روی ترانه شسته ام

تمام خون من شبی پر از ستاره می شود

از تو بر این ترانه ها نور ستاره می چکد

بر این بلند بی صدا غزل دوباره می چکد

تمام نه تمام نه که جام نا تمام لبریخته ام

تمام نه تمام نه که ناتمامی از تو آویخته ام

....

قاصدکها بی اختیار می رقصند

گذشت روزگاری از اون لحظه ناب

که معراج دل بود به درگاه مهتاب

در اون درگه عشق چه محتاج نشستم

تو هر شام مهتاب به یادت نشستم

تو از این شکستن خبر داری یا نه

هنوز شور عشقو به سر داری یا نه

....

ایستگاه آخر

غریب وطن

عزیز وطن

بی نوا وطن

....

هفت

روبروی تو کیم من یه اسیر سر سپرده

چهره تکی ده ای که تو غبار آینه مرده

من برای تو چی هستم کوه تنهای تحمل

بین ما پل عزابه منه خسته پای تنها

از عزابه با تو بودن در سکوت خود خرابم

نه صبورمو نه عاشق من تجسم عزابم

تو سراپا بی خیالی من همه تحمل درد

تو نفهمیدی چه دردی زانوی خستمو تا کرد

....

یکی شبیه خودم

برای گفتن من شعر هم به گل مانده

نمانده عمری و صدها سخن به دل مانده

صدا که مرحم فریاد بود زخم مرا

به پیش درد عظیم دلم خجل مانده

....

فرشته های زمینی

واسه جشن دلتنگی ما گل گریه سبد سبد بود

با طلوع عشق من و تو هم زمین هم ستاره بد بود

از هجرت تو شکنجه دیدم کوچ تو اوج نیابتم بود

چه مومنانه از خود گذشتم کوچ من از من نهایتم بود

....

خدا می آید

بر آن فانوس کش دستی نیفروخت

بر آن دوکی که بر رفت بی صدا ماند

بر آن آیینه زنگار بسته

بر آن گهواره کش دستی نجنباند

بهار منتظر بی مصرف افتاد

....

دیوانه ای از قفس پرید

عروسک غصه من گهواره خوابت کجاست

عصر قشنگ کاغذی پولک آفتابت کجاست

بال و پره نقره ای کفتر عشقمو کی بست

آینه طوطی من سنک کدوم کینه شکست

....

پدر

به دادم برس به دادم برس

تو ای ناجی تبار من

به دادم برس به دادم برس

تو ای قلب سوگوار من

....

پروانه ای در باد

صبور خوب خانگی شریک زجه های من

خنده فصل بودنم زنگ خطر نمی شود

حادثه یکی شدن حادثه ای ساده نبود

مرد تو جز از کسی زیر و زور نمی شود

....

به کسی ربطی نداره

تو می خوای تا بتونی دل منو خون بکنی

با رقیبام بشینی منو تو دیوونه کنی

اما هر روز خوشی تنگ غروبی هم داره

شبای سرد و سیاه صبح سپیدی هم داره

....

آخر بازی

چه رنجی از محبتها کشیدیم

برهنه پا به تیغستان دویدیم

نگاه آشنا در این همه چشم

ندیدیمو ندیدیمو ندیدیم

....

سگ کشی

شب آغاز هجرت تو شب در خود شکستنم بود

شب بی رحم رفتن تو شب از پا نشستنم بود

شب بی تو شب بی من شب دل مرده های تنها

شب رفتن شب مردن شب دل کندن من از پا بود

....

نفس عمیق

بگو کی بود تو رو به گریه انداخت

کی بود که از بغضت ترانه می ساخت

کی بود که بی وقفه تو رو نفهمید

کی بهتر از تو رنجامو می شناخت

بگو کی بود رنگ صداتو دزدید

کی بود کی بود ترانه هاتو دزدید

کی بود که از سایه تو می ترسید

از کوچه ها صدای پاتو دزدید

....

پرواز یک پروانه

تو دونسته بودی چه خوش باورم من

شکفتی و گفتی از عشق پر پرم من

تا گفتم کی هستی تو گفتی یه بی تاب

تا گفتم دلت کو تو گفتی که دریا

....

این زن حرف نمی زند

تمام بغض قناریها صداتو ترسونده

اجاق کینه پاییزی گلاتو سوزونده

تو اون ستاره خاموشی که خواب تو رو برده

پیام سرخ شقایقها تو قلب تو مرده

چشات مث شب بارونی دلت پر از غم پنهونی

مثل پرنده زندونی بخون به ناله دل

مثال تیغ گل زردم به شکل خسته پر دردم

ببین که قایق امیدم نشسته بی تو به گل

....

آخرین صحنه

گناه هر چی که گذشت به گردن ما بود و هست

از ما اگر بتی شکست بتهای تازه جاش نشست

هیچکس به غیر از خود از خود ما فریب نخورد

هیچکس به غیر از خود ما ما رو به بیراهه نبرد

....