چه بوده آن گناه من که یار من نمی شوی

بیا لب وا کنیم هم غصه من بیا بیدار کنیم خوابیده ها رو
بیا آشتی بدیم ما قصه هامون تموم دستای از هم جدا رو
بیا گلخونه کن ویرونه ها رو که عمری جای زاغا رو بگیره
نمی خوام گلدون مادر بزرگم رو تاخچه از بوی غربت بمیره
....

شب یلدا

بمان مادر بمان در خانه خاموش خود مادر
که باران بلا می باردت از آسمان بر سر
در ماتم سرای خویش را بر هیچکس مگشا
که مهمانی به غیر از مرگ را بر در نخواهی دید
زمین گرم است از باران بی پایان خون امروز
ولی دلهای خونین جامگان در سینه ها سرد است
مبند امروز چشم منتظر بر حلقه این در
که قلب آهنین حلقه هم آکنده از درد است
نگاه خیره را از سنگ فرش کوچه ها بر دار
که اکنون برق خون می تابد از آیینه خورشید
دو چشم منتظر را تا به کی بر آستان خانه می دوزی
تو دیگر سایه فرزند را بر در نخواهی دید
ببین آن مغز خون آلوده را آن پاره دل را
که در زیر قدمها می تپد بی هیچ فریادی
سکوتی تلخ در رگهای سردش زهر می روید
ببین با طعنه می گوید که بعد از مرگ آزادی
زمین می جوشد از خون زیر این خورشید عالم سوز
بمان مادر بمان در خانه خاموش خود پیروز
....

نیست در این شهر نگاری که دل ما ببرد

نون و پنیر و حق حق سفره سرد عاشق
نون و پنیر و فندق رخت عزا تو صندوق
نونه بیات و حلوا سوخته حریر دریا
نون و پنیر و گردو قصه شهر جادو
نون و پنیر و بادوم یه قصه نا تموم
نون و پنیر و سبزی تو بیش از این می ارزی
....

یک حرف صوفیانه بگویم اجازت است

ای به داد من رسیده تو روزای خود شکستن

ای چراغ مهربونی تو شبای وحشت من

ای تبلور حقیقت توی لحظه های تردید

تو شبو از من گرفتی تو منو دادی به خورشید

اگه باشی یا نباشی برای من تکیه گاهی

برای من که غریبم تو رفیقی جون پناهی

یاور همیشه مومن تو برو سفر سلامت

غم من نخور که دوری برای من شده عادت

ناجی عاطفه من شعرم از تو جون گرفته

رگ خشک بودن من از تن تو خون گرفته

اگه مدیون تو باشم اگه از تو باشه جونم

قدر اون لحظه نداره که منو دادی نشونم

یاور همیشه مومن تو برو سفر سلامت

غم من نخور که دوری برای من شده عادت

وقتی شب شب سفر بود توی کوچه های وحشت

وقتی هر سایه کسی بود واسه بردنم به ظلمت

وقتی هر ثانیه شب تپش هراس من بود

وقتی زخم خنجر دوست بهترین لباس من بود

تو با دست مهربونی به تنم مرحم کشیدی

برام از روشنی گفتی پرده شبو دریدی

یاور همیشه مومن تو برو سفر سلامت

غم من نخور که دوری برای من شده عادت

ای طلوع اولین روز ای رفیق آخر من

به سلامت سفرت خوش ای یگانه یاور من

مقصدت هر جا که باشه هر جای دنیا که باشی

اون ور مرز شقایق پشت لحظه ها که باشی

خاطرت باشه که قلبت سپر بلای من بود

تنها دست تو رفیق دست بی ریای من بود

یاور همیشه مومن تو برو سفر سلامت

غم من نخور که دوری برای من شده عادت
....

آب و آتش

به بچه های تو و من وقتی یه روز بزرگ شدن

فردا که می خوان بدونن کجا به دنیا اومدن

بگو جوابمون چیه حرف حسابمون چیه

تکلیف اون خونه ای که شده خرابمون چیه

....

فرشته های زمینی

کلاف سرنوشت من سر در گمه همیشه طلسم کور این گره یه لحظه وا نمیشه
دیروز مسیر قصه هام یه چاره بود به خورشید امروز یه بیراهه شده به شوره زار تردید
از بود و از نبودم دل کندم و بریدم تا نیمه جون و خسته با این گره رسیدم
به من کمک کن ای عشق این گرهو وا کنیم به قیمت سقوطم راهمو پیدا کنم
....